Inkoop- en contractmanagement heeft een saai en ingewikkeld imago.
Er komt veel jargon om de hoek kijken en de documenten waar je mee werkt, staan vol juridische taal. Governance, SPOC, contractbeheer, contractmanagement, Service Level Agreement en wat te denken van proportionaliteitsbeginsel, participatieovereenkomst, in aanmerking nemende dat ….
Maar is dat wel altijd nodig? En hoe doen we dat dan anders?
Afgelopen 2 jaar zagen we in dat wie we zijn binnen Lucide, niet overeenkomt met onze manier van schrijven en praten. En onze lezer of klant zit zelf vaak niet in de tak van inkoopsport: daarvoor schakelt hij ons in. Waarom maken we het onszelf dan steeds zo lastig door met ingewikkelde taal ons verhaal duidelijk te maken?
Door met jargon oftewel vaktermen te gooien lijk je veel verstand van zaken te hebben.
Maar is dat wel zo? Of komt dat door onzekerheid?
Is het bedoeld als afleiding? Willen we autoriteit uitstralen?
Wat denk je bijvoorbeeld van deze: De aanbestedende dienst stelt voor het toetsen van technische bekwaamheid en beroepsbekwaamheid kerncompetenties vast die overeenkomen met de gewenste ervaring op essentiële punten van de opdracht.
Als je over je taalgebruik nadenkt en je je bewust wordt van je onbewuste keuzes daarin, gaat er werkelijk een hele andere wereld voor je open. En zonder dat je je helemaal gaat aanpassen aan de ontvanger kun je wel wegblijven van vaktermen en ook juridische taal is best vaak te vermijden. Bovenstaande zin kan prima vervangen worden door: Om een goed beeld te krijgen van de aanwezige specifieke, technische kennis en ervaring, stellen we geschiktheidseisen vast die aansluiten op de gevraagde diensten.
Het is niet altijd makkelijk, maar ik ga het vanaf vandaag wel doen. Wij allemaal trouwens. Want uiteindelijk zijn we ook maar gewone mensen. Dus als het makkelijker kan met elkaar, vooral doen!
